1939. De burgeroorlog heeft het hele land in duisternis gedompeld. Er heerst schaarste, de ogen staan triest, de van top tot teen in rouw gestoken vrouwen hebben het werk van hun mannen moeten overnemen.
Alom een dreigende stilte, angst, honger, haat. Deuren en vensters hebben elk spoor van verf verloren en tonen hun door de tijd toegebrachte wonden, gemarteld door zon en regen. Een roestige ring in een muur, een broodmagere bedelende hond, een kraan die lekt in de uitgesleten gootsteen in een keuken. Een zwak smeulend vuur waarboven een kookpot hangt.
En daar in een huis op het Kerkplein van Cabra del Camp wordt een kunstenaar geboren. Enric Adserà Riba, waarvan niemand vermoedt wat hij worden zal. In die alledaagse wereld, vol van onvervuld verlangen.

Een kindertijd, verdeeld tussen lessen op het gemeenteschooltje van de enige schoolmeester in het haveloze gemeentehuis en de vrije uren: laten we gaan hoepelen door de smalle steegjes, zullen we steentjes gaan mikken op een patrijs, en hij gaat daarna thuis tekenen op een pas lakenwit gekalkte muur. Zijn moeder reageert verbijsterd zodra ze thuis komt. Adserà is rustiger en bedachtzamer dan de meesten van ons, maar altijd is hij aan het tekenen of dingen aan het bedenken. Hij moet ergens mee bezig zijn. Als er een afgetrapte sandaal is hoeft hij er maar een stok op vast te spijkeren en het is een boot geworden. Als hij een autootje wil maakt hij die van een leeg sardineblikje en vier kurken. De papieren zakken van kruidenier Teclot dienen om met enkele lijnen er iets op te tekenen wat al ergens op lijkt. Maar als er familie uit Barcelona komt is het witte, gladde papier waarin de meegenomen taart verpakt is heerlijk om op te oefenen. De openhaard voorziet hem van houtskool om mee te tekenen. Het stenen wandje rond de haard om de as tegen te houden is altijd vol met tekeningetjes.
De meester roept hem voor het schoolbord, want hij is het die beter kan schrijven en mooier kan tekenen.

Een vooraanstaande architect uit Valls, Cèsar Martinell, komt vaak op bezoek bij de familie Adserà die hij al vele jaren kent en merkt het talent van Enric op. Een oom die arts is in Barcelona en filantroop, zorgt ervoor dat hij les krijgt van Josep Busquets die dan in Valls bezig is om daar de retabel, verbrand in de burgeroorlog, van de parochie van Sant Joan te reconstrueren. Enric heeft dan al een fiets en gaat een keer per week naar hem toe, twaalf kilometer van zijn dorp naar de belangrijkste stad van de streek. Een paar jaar later is de retabel klaar en Enric blijft zonder leermeester achter.

Familie in Barcelona biedt hem kost en inwoning in ruil voor enig meewerken in hun bouwbedrijf; zo kan hij zijn kunstopleiding voortzetten. Meteen geeft hij zich op voor de cursus in de Llodge en vindt ook nog tijd om tekenlessen te volgen aan de Cúpula del Coliseum en aan de Cercle Artístic van Sant Lluc. Barcelona is overweldigend, rokerig en lawaaiig.

Enric wordt volwassen. Het moment om in zijn eigen onderhoud te voorzien is gekomen. Hij vindt naast Joaquín Gallardo werk op een reclamebureau. Gallardo is een sportman en daarnaast ontwikkeld en gevoelig en heeft ook nog zangles. Hij is het die de tenorstem van Enric ontdekt en zorgt dat hij lid wordt van het koor Orfeó Laudate. Met zo'n timbre en potentie zou je solist kunnen worden, merkt de dirigent van het koor al snel op.

Dezelfde Gallardo beveelt hem aan bij Pla Narbona, waarop deze grote tekenaar hem opneemt in zijn studio. Daar ziet hij bevestigd dat, wat de kunst betreft tijd niet telt, maar slechts kwaliteit. Pla Narbona is een veeleisende, precieze leermeester. Goed uitgevoerd werk en met smaak, dat bevalt Enric goed.

Welke keuze wordt het? Zang of beeldende kunst?
Het zijn tijden waarin een baan naar waarde geschat moet worden. De artistieke roeping van de jongeman is echter te sterk om waarde te hechten aan aardse dingen. Hij laat zijn stem testen om privé zanglessen te nemen. Maar dan krijgt hij de opdracht van Xocolates Lloveras om een serie van 200 illustraties te maken over de geschiedenis van het circus.
Al gauw ook gaat hij met het Orfeó op reis. Tijdens een zangconcours in Wales ontmoet hij de nederlandse zangeres Korrie van het koor Internos uit Haarlem. Het uur van de liefde heeft geslagen. De relatie verdiept zich gedurende de gedwongen scheiding, hij in Barcelona en zij in Nederland. Op zijn reis naar haar toe neemt Enric zijn map mee, gevuld met voorbeelden van zijn werk. Zijn toekomstige schoonvader brengt hem in contact met enkele collega's in Nederland.
Enric zal niet naar huis terugkeren, hij heeft ver daar vandaan werk en familie gevonden.

In Catalonië hield hij zich voornamelijk bezig met de menselijke figuur. In Nederland ontdekt hij de kracht van het landschap. Er volgen vijf jaar van studie aan de Rijksacademie van Beeldende in Amsterdam, onder leiding van Vaarzon Morel en Loontjens. Er komen tentoonstellingen, lovende kritieken, artistieke waardering. Zweden, Duitsland, de Verenigde Staten.

Cabra, dat kleine dorpje zo ver weg, roept hem zo nu en dan. En dan brengt hij een kort bezoek aan zijn moeder en broers, aan de schaduwen van de es en de populier en aan de zilvergrijze kruinen van de olijfbomen op de akkers vol keien, en het oker en geel van de aarde, en aan die deuren, nu nog ouder en verweerder onder de hoog staande zon.

De figuratie vervloeit, onwillekeurig, met de krachtige abstractie van de kleuren en vormen van de verbeelding.
De tweedimensionale uitbeelding op het doek voldoet niet meer: Adserà Riba voegt reliëf toe, experimenteert met het spel van de zuivere vormen, hij put weer uit de bronnen van de ontvankelijke gevoeligheid van zijn kinderjaren. Er ontstaat een strijd tussen realiteit en rationalisme.
Het is deze strijd, deze universele denktrant, de behoefte aan een synthese, die tenslotte de geheel eigen stijl van de Adserà van nu bepaalt. Zoals wel blijkt uit dit verhaal.