Het is anno 2024 precies enveertig jaar geleden dat Enric Adserà Riba (1939, Cabra del Camp in Catalonië) vanuit Spanje naar Nederland kwam. Het was toen zijn eerste bezoek, maar twee jaar later zou hij zich definitief in Nederland vestigen. Hij had er al een studie aan de kunstacademie in Barcelona en een vormingsperiode bij zijn favoriete beeldhouwer Josep Busquets op zitten, maar dat weerhield hem er niet van zich opnieuw aan een kunstacademie in te schrijven. Dat zou dit keer de Rijksakademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam worden.
Enric Adserà Riba heeft sindsdien op ontelbare plaatsen
geëxposeerd. Als het succes van zijn werk aan het aantal exposities
mag worden afgeleid, dat kan hij langzamerhand tot de bekendste Nederlandse
kunstenaars worden gerekend.
Toch voldoet het adjectief Nederlandse in dit geval niet. Adserà
Riba is ondanks zijn langdurige verblijf in het koele Noorden nooit sterk
beinvloed geraakt door de kunst in het land van Rembrandt en Van Gogh.
Wie zijn voorgeschiedenis niet kent, plaatst het werk moeiteloos in een
warmbloedige Spaanse, zo niet Catalaanse traditie. Kijk naar zijn hergebruik
van eenvoudige materialen die door iemand anders schijnbaar achteloos
werden afgedankt en je moet onmiddellijk denken aan Pablo Picasso, Joan
Mirò en Antoni Tàpies. Zoals Picasso een veelzeggende sculptuur
kon maken van slechts een zadel en een fietsstuur daaromheen, zo heeft
Enric Adserà Riba zijn atelier volgestouwd met bouwmaterialen en
honderden triviale objecten die geen enkele betekenis hebben, anders dan
die in het oog van degeen die ze heeft verzameld.
Dat heeft door de jaren heen een ongelooflijk rijk oeuvre opgeleverd waar
de kijker alleen maar greep op kan krijgen door het werk in groepen en
series onder te brengen.